De gemaskerde in het boudoir. EERSTE HOOFDSTUK. DE VERDWENEN JUWEELEN. In de stille, donkere Diergaardestraat wierp het licht, dat uit de villa van den bankier Von Hartstein straalde, zijn helder schijnsel. Het eene rijtuig na het andere reed voor, bedienden in livrei snelden aan, openden het portier en geleidden de in lichte avondmantels gehulde dames en de heeren in rok of uniform, naar binnen. Alles, wat in de hoofd- en residentiestad zich schoon en elegant mocht noemen, zoomede al wie beroemd en bekend was, kwam samen in het huis van dezen man, den fameus rijken directeur en eigenaar van de voornaamste effectenbank. In de overdadig met bloemen en palmen versierde zaal ruischte de verleidelijke dansmuziek. Verborgen achter de prachtigste tropische planten, speelde een beroemde Zigeunerkapel, die men met groote onkosten uit Weenen had laten overkomen. De zoete melodieën weerklonken ook in de aangrenzende vertrekken, die de verrukkelijkste plekjes aanboden om gezellig te fluisteren of te flirten na de vermoeienissen van den dans. De balletmeester, die in de groote zaal onder de reusachtige, met guirlandes van rozen versierde kristallen gaskroon stond, had juist het teeken tot den aanvang eener quadrille gegeven en men zag de slanke, elegante vrouwen en meisjes zich bewegen tusschen de zwarte rokken en schitterende uniformen der heeren. Men hoorde het vroolijke lachen en de schertswoorden af en toe boven de tonen der muziek uit, toen plotseling, ongeveer in het midden der zaal, op opvallende wijze verwarring onder de dansers ontstond. De heer, die zich bij deze vier paren onderscheidde door zijn bijzonder schoone, mannelijke gestalte, gaf den balletmeester een teeken, waarop deze door een beweging zijner hand het orkest het zwijgen oplegde. Algemeene nieuwsgierigheid ontstond, om de oorzaak van deze stoornis uit te vorschen, maar reeds na eenige seconden speelde de muziek weer, de dans werd voortgezet [2]en slechts enkele personen kwamen te weten, dat de jonge en bekoorlijke gastvrouw, Adelheid von Hartstein, haar collier had verloren, dat was samengesteld uit de kostbaarste diamanten en robijnen en een fabelachtige waarde vertegenwoordigde. Zoodra de quadrille was geëindigd, verscheen een groot aantal bedienden in hun grijze, met zilver afgezette livrei. Met scherpe blikken doorzochten zij eenige malen de geheele zaal, zonder echter op den gladden parketvloer eenig spoor van het verloren collier te vinden. Adelheid von Hartstein was, met haar slanke en toch goed gevulde gestalte, haar diepblauwe kinderoogen en het zachte, door krullend blond haar omlijste gezichtje, een prachtige vrouw en het moest ieder opvallen, hoe goed, juist door de groote tegenstelling, de heer bij haar paste, aan wiens arm zij zich op dit oogenblik voortbewoog om in een der zijvertrekken te komen, waar haar man, de bankier, zich met het spel vermaakte. Lord Brigham had niet het gewone uiterlijk van den Engelschman. Zijn golvend haar was gitzwart en boven den typischen neus schitterden een paar zwarte oogen. De fijnbesneden lippen waren zichtbaar onder de kleine, kortgeknipte snor. Maar de kin teekende wilskracht en het lenige gespierde lichaam duidde op buitengewone kracht en behendigheid. Lord Brigham sproot voort uit een der oudste adellijke families van Engeland en had dus relaties in de beste kringen. Heden was hij echter voor den eersten keer de gast van den bankier Von Hartstein. „Ik hoop, dat dit voorval u niet heeft ontstemd, mevrouw,” sprak hij met zijn welluidende stem, „het is veilig aan te nemen, dat het collier teruggevonden zal worden.” De jonge vrouw scheen deze meening niet volkomen te deelen. Terwijl zij haar cavalier, die een hoofd grooter was dan zijzelf, met haar wonderlijke blauwe oogen aankeek, antwoordde zij: „Ik weet niet, Mylord, ik heb een onbestemd gevoel, alsof er iets.… ja, ik weet niet, hoe ik mij zal uitdrukken …” „Gij gelooft toch niet, mevrouw de barones, dat.… nu ja, dat het collier in minder gewenschte handen is gekomen?!” Zij haalde de schouders op, zonder haar cavalier aan te zien en terwijl haar stem schuchter, bijna kinderlijk bedeesd klonk, sprak zij op zachten toon: „Wij zijn hier immers te midden van vrienden.… Ik bedoel, onder onze gasten. Het zou dus slecht van mij zijn, als ik ook slechts in de verste verte iemand durfde verdenken.” Zij aarzelde een oogenblik en vervolgde toen: „Het is zoo merkwaardig! Ik had nog in hetzelfde oogenblik het gevoel, het collier om mijn hals te voelen. Men went daar zoo aan en als men die kostbaarheden den geheelen avond draagt, dan mist men iets, als ze opeens verdwenen zijn. En zoo bemerkte ik, dat het opeens zoo licht om mijn hals werd.…” Zij keek naar haar laag uitgesneden zalmkleurige zijden japon en de bewonderende blikken van den heer volgden de hare in de kanten garneering, die den schoonsten boezem en den bekoorlijksten vrouwenhals omgaf. Bankier Von Hartstein moest reeds op de hoogte van het voorgevallene zijn, want hij kwam zijn vrouw reeds tegemoet en geleidde haar en Lord Brigham in een verder gelegen, tot dusverre niet verlicht kabinet, waar hij het electrische licht opdraaide. Hij liet zich nauwkeurig vertellen wat er gebeurd was en was, evenals zijn vrouw, ongerust over het feit, dat het diamanten halssieraad, dat toch midden in de zaal verloren was geraakt, niet teruggevonden was. Maar toch troostte hij zijn echtgenoote en wees erop, hoe gemakkelijk een der dames met haar sleep het kostbare kleinood weggeschoven kon hebben. „Ik verzoek u, Mylord,” sprak hij op dringenden toon tot den Engelschman, „laat uw vroolijkheid niet verstoren door dit voorval en spreek er, als gij mij een genoegen wilt doen, tegen niemand over. Ik zou niet willen, dat het pijnlijke geval aanleiding zou geven tot verkeerde gevolgtrekkingen. „Verdwijnen kan er niets in mijn huis. Daarvoor staan mijn beproefde bedienden en de vriendschap mijner gasten mij borg.” Lord Brigham boog. Een kleine pauze ontstond tusschen deze drie personen, [3]die zich ieder met hun eigen gedachten bezig hielden, maar daarop sprak de blonde vrouw: „Het is toch merkwaardig, Maximiliaan, en je weet, dat wij in den laatsten tijd dikwijls van personeel hebben moeten verwisselen.” De bankier schudde het hoofd. „Neem mij niet kwalijk, lieve kind, maar dat zie je niet goed in. Een burgerman zou niets kunnen beginnen met een voorwerp van zóó groote waarde. Niemand koopt die steenen van hem en daarenboven, doe mij het genoegen, de geheele zaak voorloopig te vergeten. „Geloof mij, ik heb al moeilijker vraagstukken opgelost. En als het collier werkelijk verloren mocht zijn”, sprak hij glimlachend, „dan zullen wij ook daar overheen komen. „En nu wil ik je niet langer in het onderhoud met je cavalier storen, die je zeer zeker wel weer in een goede luim zal weten te brengen.” Bij die woorden wendde de bankier, in wiens gelaat achter schitterende brilleglazen een paar doordringende oogen fonkelden, zich met een beleefd lachje tot den Engelschman, welke mevrouw Von Hartstein zijn arm bood en haar weer in de danszaal teruggeleidde. De bankier, wiens kruin reeds bijna geheel kaal was, wachtte een oogenblik, daarop volgde hij het paar, schoof zijn breedgeschouderd, kort lichaam tusschen de heeren door, die voor den ingang van de balzaal stonden en verdween achter een zijdeur. Eenige minuten later bevond hij zich in zijn particulier kantoor aan de telefoon. Nadat men hem met het gewenschte nummer had verbonden, sprak de bankdirecteur: „Spreek ik met het detectivebureau Rasmussen?” „Ja, hier Rasmussen, wie daar?” „Von Hartstein. Zijt gij daar zelf, mijnheer Rasmussen?” „Toevallig wel!” klonk het. „Ik verwacht een telegram, dat ik zelf in ontvangst moet nemen, dus.…” „Dat treft uitstekend. Ik heb een van uw lieden noodig, een vertrouwd persoon. Een voorval, dat ik niet per telefoon wensch mee te deelen, en dat juist in mijn villa tijdens een bal heeft plaats gevonden, dwingt mij, uwe hulp in te roepen, mijnheer Rasmussen!” „Ja, wien zal ik u zenden.…? Mijn luitjes zijn om dezen tijd moeilijk en eerst over eenige uren te krijgen. Maar ik kan u toch onmiddellijk iemand zenden.” „Een ervaren detective?” vroeg de bankier. „Hij is nog zeer jong,” klonk het van de andere zijde, „maar ik geloof, dat de jonge man een groote toekomst voor zich heeft. Zooveel tegenwoordigheid van geest, zooveel combinatievermogen en persoonlijken moed heb ik nog nooit leeren kennen bij iemand die pas in het vak is.” „Goed, zend hem mij. Wanneer kan hij hier zijn?” „Onze auto’s staan gereed. In zes minuten kan Henry Stern bij u zijn.” „Mooi. Ik verwacht hem in mijn particulier kantoor. Ik zal order geven, hem dadelijk toe te laten.” Nadat de bankier den portier per huistelefoon zijn bevelen had gegeven, liep hij met op den rug gevouwen handen zijn kantoor op en neer. Achter het massieve voorhoofd werkten de gedachten van dezen beurskoning om een oplossing van het geheimzinnige verdwijnen van zulk een kostbaar voorwerp te vinden.

O mascarado no boudoir. PRIMEIRO CAPÍTULO. AS JÓIAS DESAPARECIDAS. Na silenciosa e escura Diergaardestraat, a luz que brilhava da villa do banqueiro Von Hartstein lançava seu brilho intenso. Carruagem após carruagem seguia em frente, criados de libré correram, abriram a porta e levaram as damas em leves capas de noite e os cavalheiros de saias ou uniformes para dentro. Tudo o que se poderia chamar de belo e elegante na capital e na residência, assim como todos os que eram famosos e conhecidos, se reuniam na casa deste homem, o notoriamente rico diretor e dono do principal banco de valores mobiliários. A música dançante sedutora farfalhava na sala ricamente decorada com flores e palmeiras. Escondida atrás das mais belas plantas tropicais ficava uma famosa Capela Cigana, que havia sido trazida de Viena com grande custo. As doces melodias também ressoavam nas salas contíguas, que ofereciam os locais mais aprazíveis para sussurros acolhedores ou paqueras após o cansaço da dança. O mestre de balé, de pé no grande salão sob a gigantesca coroa de gás de cristal adornada com guirlandas de rosas, acabara de sinalizar o início de uma quadrilha, e as mulheres e meninas esguias e elegantes foram vistas se movendo entre as saias pretas e os uniformes cintilantes. .As risadas alegres e as palavras de brincadeira eram ouvidas de vez em quando acima das notas da música, quando de repente, no meio do salão, uma confusão impressionante surgiu entre os dançarinos. O cavalheiro, que se distinguia entre esses quatro pares por sua figura masculina particularmente bela, fez um sinal ao mestre de balé, após o que ele silenciou a orquestra com um aceno de mão. A curiosidade geral surgiu para descobrir a causa deste distúrbio, mas já após alguns segundos a música tocou novamente, a dança continuou [2] e apenas algumas pessoas souberam que a jovem e encantadora anfitriã, Adelheid von Hartstein, havia perdido seu colar , que era composta dos mais preciosos diamantes e rubis e tinha um valor fabuloso. Assim que a quadrilha terminou, um grande número de criados apareceu em suas librés cinza guarnecidas de prata. Com olhos perspicazes, vasculharam todo o salão várias vezes, sem, no entanto, encontrarem nenhum vestígio do colar perdido no liso piso de parquete.Adelheid von Hartstein, com seu corpo esguio mas bem recheado, seus profundos olhos azuis infantis e o rosto suave emoldurado por cabelos loiros encaracolados, era uma bela mulher, e todos deveriam notar quão bem, justamente pelo grande contraste, o cavalheiro com seu ataque, em cujo braço ela agora se movia para entrar em uma das salas laterais, onde seu marido, o banqueiro, se divertia com o jogo. Lord Brigham não tinha a aparência habitual do inglês. Seu cabelo ondulado era preto azeviche, e um par de olhos negros brilhava acima do nariz típico. Os lábios finamente aparados eram visíveis sob o bigode pequeno e aparado. Mas o queixo mostrava força de vontade e o corpo ágil e musculoso indicava uma força e agilidade extraordinárias. Lord Brigham descendia de uma das famílias aristocráticas mais antigas da Inglaterra e, portanto, tinha relações nos melhores círculos. Hoje, porém, ele foi pela primeira vez o convidado do banqueiro von Hartstein. "Espero que este incidente não a tenha desagradado, senhora", disse ele em sua voz melodiosa, "é seguro presumir que o colar será recuperado." A jovem não parecia compartilhar totalmente dessa opinião.Olhando para seu cavaleiro, que era uma cabeça mais alto que ela, com seus maravilhosos olhos azuis, ela respondeu: "Não sei, meu senhor, tenho uma vaga sensação, como se algo ... sim, não sei me expressar ..." "Você não acredita, Senhora Baronesa, que ... bem, que o colar caiu em mãos menos desejáveis ​​?!" Ela encolheu os ombros sem olhar para seu cavaleiro, e sua voz soando tímida, quase infantilmente tímida, disse em um tom baixo: “Afinal, estamos aqui entre amigos ... quero dizer, entre nossos convidados. Portanto, seria ruim da minha parte se eu ousasse, mesmo que remotamente, suspeitar de alguém. ” Ela hesitou por um momento, então continuou: "É tão notável! No mesmo instante, tive a sensação de sentir o colar em volta do meu pescoço. A gente se acostuma e, se usar esses objetos de valor a noite toda, perde algo quando eles desaparecem de repente. E então eu percebi que de repente ficou tão leve em volta do meu pescoço ... " Ela olhou para seu vestido decotado de seda cor de salmão, e os olhares de admiração do cavalheiro seguiram os dela no enfeite de renda que circundava os seios mais bonitos e o mais charmoso pescoço de uma mulher.O banqueiro von Hartstein já devia estar ciente do que acontecera, pois já estava se encontrando com sua esposa e conduzindo-a com lorde Brigham para um armário mais distante, até então apagado, onde acendeu a luz elétrica. Ele se permitiu ser contado exatamente o que havia acontecido e, como sua esposa, estava preocupado que o colar de diamantes, que se perdera no meio do corredor, não tivesse sido encontrado. No entanto, ele consolou a esposa e apontou como facilmente uma das damas com sua cauda poderia ter afastado a joia preciosa. - Suplico-lhe, meu senhor - disse ele com urgência ao inglês -, não deixe sua alegria ser perturbada por este incidente e não conte a ninguém se quiser me agradar. Não gostaria que o caso doloroso desse origem a inferências errôneas. “Nada pode desaparecer na minha casa. Por isso, meus provados servos e a amizade de meus convidados me garantem. ” Lord Brigham fez uma reverência. Houve uma pequena pausa entre essas três pessoas, cada uma ocupada com seus próprios pensamentos, mas então a loira disse: "É notável, Maximiliano, e você sabe que ultimamente temos que trocar muitas vezes de pessoal." O banqueiro balançou a cabeça."Com licença, querida criança, mas você não vê isso muito bem. Um burguês nada poderia fazer com um objeto de tão grande valor. Ninguém compra aquelas pedras dele e, além disso, dê-me o prazer de esquecer tudo por enquanto. “Acredite, já resolvi problemas mais difíceis. E se o colar realmente se perder ”, disse ele com um sorriso,“ então vamos superar isso também. "E agora não quero incomodá-lo mais na conversa com seu cavaleiro, que certamente poderá colocá-lo de bom humor novamente." Diante dessas palavras, o banqueiro, em cujo semblante brilhava um par de olhos penetrantes por trás de óculos brilhantes, voltou-se com um sorriso educado para o inglês, que ofereceu o braço à Sra. Von Hartstein e a conduziu de volta ao salão de baile. O banqueiro, cuja cabeça já estava quase completamente careca, esperou um momento, depois seguiu o casal, empurrou seu corpo baixo e de ombros largos entre os cavalheiros que estavam diante da entrada do salão de baile e desapareceu atrás de uma porta lateral. Poucos minutos depois, ele estava em seu escritório particular ao telefone. Depois que ele foi conectado ao número desejado, o gerente do banco falou: "Estou falando com a agência de detetives Rasmussen?" "Sim, Rasmussen aqui, quem está aí?" “Von Hartstein.Você está aí, Herr Rasmussen? " "Coincidentemente, sim!" soou. "Espero um telegrama, que devo receber eu mesmo, então ..." "Isto é excelente. Preciso de um de seu povo, uma pessoa de confiança. Um incidente que não desejo relatar por telefone, e que acaba de acontecer em minha villa durante um baile, me obriga a pedir sua ajuda, Herr Rasmussen! " “Sim, a quem devo enviar ...? Meus pais são difíceis de obter desta vez e apenas em algumas horas. Mas posso enviar alguém imediatamente. " "Um detetive experiente?" perguntou o banqueiro. "Ele é muito jovem", veio a voz do outro lado, "mas acredito que o jovem tem um grande futuro pela frente. Eu nunca encontrei tal presença de espírito, tal combinação de habilidade e coragem pessoal em alguém novo no comércio. " “Tudo bem, mande para mim. Quando ele pode estar aqui? ” “Nossos carros estão prontos. Henry Stern pode estar com você em seis minutos. ” "Bela. Eu o espero em meu escritório particular.Vou ordenar que ele seja admitido imediatamente. " Depois que o banqueiro deu ao porteiro suas ordens por telefone, ele caminhou para cima e para baixo em seu escritório com as mãos postas nas costas. Por trás da testa enorme, os pensamentos deste rei da bolsa trabalharam para encontrar uma solução para o misterioso desaparecimento de um objeto tão precioso.